สังคมไทยในปัจจุบัน หากเกิดการเจ็บป่วยฉุกเฉิน รวมถึงอุบัติเหตุต่างๆ ประชาชนทุกคนทุกสิทธิ์ในประเทศ ทั้งสิทธิ์สวัสดิการข้าราชการ บัตรทอง หรือประกันสังคม ควรเข้าถึงบริการฉุกเฉินได้ทุกที่ที่สามารถเข้าถึงได้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลรัฐหรือเอกชน เพื่อรักษาชีวิตของคนๆ นั้นเอาไว้ ซึ่งที่ผ่านมาระบบ UCEP (เจ็บป่วยฉุกเฉินวิกฤต มีสิทธิ์ทุกที่) ก็แสดงให้เห็นชัดเจนว่าตอบสนองเหตุการณ์เช่นนี้ได้ดี ในขณะที่การเจ็บป่วยอื่นๆ ที่ไม่ฉุกเฉิน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นปัญหาโรคเรื้อรังมากขึ้นนั้น การเข้าถึงบริการได้ทุกที่ตามใจหรือตามสะดวกนั้น อาจไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของผู้ป่วย และอาจไม่สามารถทำให้เกิดผลลัพธ์ทางสุขภาพที่ดีได้ เนื่องจากผู้ป่วยกลุ่มนี้ต้องการการดูแลที่มีความใส่ใจใกล้ชิด มีสัมพันธภาพที่ดีระหว่างแพทย์ พยาบาลและผู้ป่วย  หลายเรื่องจำเป็นต้องได้รับการดูแลระยะยาว ทั้งปัญหาทางกาย ใจ รวมถึงสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัย สิ่งสนับสนุนต่างๆ ในการดำรงชีพ และอื่นๆ ระบบบริการสำหรับดูแลรักษาโรคเรื้อรัง รวมถึงการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรค ตลอดจนการฟื้นฟูสภาพแก่ประชาชน จึงควรเน้นไปที่ "ใกล้บ้านใกล้ใจ" โดยมีกลไกปรึกษาและส่งต่อระหว่างสถานพยาบาลที่สะดวกและมีประสิทธิภาพ และที่สำคัญที่สุดคือ "ความต่อเนื่อง" หรือ Continuum of Care จึงจะมีโอกาสเกิดผลลัพธ์สุขภาพที่พึงประสงค์ ความต่อเนื่องที่กล่าวมานั้น แบ่งง่ายๆ เป็น 3 ประเภทหลัก ได้แก่ 1. ความต่อเนื่องด้านสัมพันธภาพ (Relationship continuity) หมายถึง ผู้ป่วยและญาติได้รับการดูแลโดยทีมบุคลากรทางการแพทย์ที่มีความเข้าใจ ดูแลต่อเนื่อง ไม่ได้เปลี่ยนทีมไปมาโดยไม่จำเป็น เพื่อให้เกิดความเชื่อมั่น เชื่อใจ เข้าใจกันและกัน    2. ความต่อเนื่องด้านข้อมูล (information continuity) หมายถึง ข้อมูลผู้ป่วยได้รับการเก็บรักษาอย่างปลอดภัย และสามารถส่งต่อระหว่างสถานพยาบาลแต่ละระดับ อำนวยความสะดวกในการส่งต่อผู้ป่วย หรือให้คำปรึกษาระหว่างกัน ข้อมูลไม่ตกหล่น ตรวจสอบได้  3. ความต่อเนื่องด้านการจัดการ (Management continuity) หมายถึง การพัฒนาระบบบริการให้ช่วยอำนวยความสะดวกแก่ทั้งหมอ พยาบาล บุคลากรทางการแพทย์ และผู้ป่วย ทั้งในเรื่องเอกสารสำคัญต่างๆ สิ่งสนับสนุนทางสังคมยามที่จำเป็น อาทิ สังคมสงเคราะห์ การเบิกจ่ายค่าชดเชยหรือเบี้ยยังชีพ ตลอดจนบริการด้านสวัสดิการสังคมอื่นๆ และเชื่อมต่อไปยังระบบการดูแลระยะยาวหรือดูแลประคับประคองในชุมชนที่ผู้ป่วยต้องกลับไปอาศัยอยู่  ...หากเข้าใจสภาพความเป็นจริงของชีวิตคนเช่นนี้ จะทราบได้ว่า การเข้าถึงได้ทุกที่ตามใจชอบนั้น อาจไม่ใช่สรณะที่ต้องยึดมั่นถือมั่น แต่ใช้สำหรับตอบสนองบริการบางสถานการณ์อย่างเหมาะสม  ในขณะที่เป้าหมายหลักควรทำให้ทุกคนในสังคมสามารถเข้าถึงบริการที่ดี ปลอดภัย มีประสิทธิภาพ ตามสถานการณ์ที่จำเป็น ดังที่กล่าวมา โดยที่บุคลากรทางการแพทย์ก็สามารถทำงานได้อย่างมีความสุข มีสมดุลชีวิต และอิ่มเอมใจกับผลลัพธ์ทางสุขภาพที่เกิดขึ้น